Cabaret Daniëlle Schel speelt in haar debuutvoorstelling Patroon de rol van typische millennial. 

In regie van Titus Tiel Groenestege heeft Schel een heldere lijn aangebracht in haar debuutvoorstelling. In een dynamische montage van typetjes, conferences en liedjes (begeleid door Luuk Janssen op gitaar) contrasteert ze haar eigen generatie met die van haar opa. Terwijl opa vroeger elke dag om vijf uur een borreltje inschonk, heeft zij keuzestress bij het bestellen van een cocktail. Het is dat verhaal van haar opa, mooi verknoopt met het relaas over een wandelvakantie in Italië met haar ouders, waarin ze uiteindelijk berusting vindt.

Het is jammer dat Schel bij het portretteren van haar generatie erg aan de oppervlakte blijft. Ze lijkt de schuld van de hedendaagse prestatiecultuur vooral bij haar eigen generatie neer te leggen, die ze typeert als hypersensitief en trendgevoelig. Zo benadrukt Schel met haar overdreven speelstijl haar voortdurende stemmingswisselingen (grappig bezongen in het liedje ‘Mood swings’), en klaagt ze over vriendinnen die hun Pinterest-waardige huwelijken al aan het plannen zijn voor ze überhaupt een partner hebben.

Tegelijkertijd ligt hier ook Schels kracht. Ze heeft een scherp oog voor modeverschijnselen en haar parodie op een hipsterfeest is grappig en akelig herkenbaar. Schel kan beeldend vertellen en hoewel haar sketches niet altijd even goed zijn uitgewerkt, laat ze wel zien over een talent voor het spelen van typetjes te beschikken: een jonge vrouw die zichzelf vormgeeft met VR, een vrouw uit de provincie die op linedance zit of een brakke student die toeristen rondleidt door Amsterdam – Schel speelt ze allemaal met evenveel gemak.